Na de zeskamp kwam de al aangekondigde patat. Dat is uit een puntzak en zo veel patat (voor de niet-Rotterdammers: dat zijn frietjes) en snacks en aardappelsspiralen als je wilt. Valt na een middag stevig sporten flink in de smaak. Als leiding eten we na de kinderen. Tijdens ons diner worden we echt geweldig geëntertaind door Rowan. Op de binnenplaats bij het Kamphuis staat een speelhuisje met een echt puntdak waarvan de punt op een meter of 4 boven de grond zit. Rowan ziet een hoepel en je ziet hem denken “zou ik die om dat puntdakje kunnen gooien?” En hij gaat aan de slag. Eerste keer mis, tweede keer mis, derde keer mis en zo kan ik nog wel even doorgaan. En voor alle duidelijkheid: mis is ook echt mis want hij komt niet eens in de buurt en hij probeert het best heel veel vaker dan drie keer. Voor ik verder ga: wanneer je vanaf het plein de eetzaal inkijkt zie je niet dat daar mensen zitten, dus hij ziet ons niet zitten. Het vervolg: op een gegeven moment zie je Rowan in het rond kijken en hij denkt dat niemand hem ziet. Dan klimt hij op het speeltoestel en kan hij de hoepel precies over het puntje tillen en klimt hij trots rond kijkend van het speeltoestel af. Als leiding vinden wij het helemaal geweldig. Maar Rowan is niet van het opgeverige. Hij haalt de hoepel er af en gaat weer aan de slag. Mis, mis, mis en dan bedenkt hij ineens een andere techniek: hij gooit de hoepel achterover over zijn hoofd en voor het eerst in een half uur raakt hij het dak. Wij stomverbaasd natuurlijk maar wanneer hij een minuutje later de hoepel echt over het puntdak gooit gaan we als leiding helemaal los. Juichen, joelen, op de ruiten slaan, echt een meer dan staande ovatie voor zowel de prestatie als zijn doorzettingsvermogen. Of Rowan het doorheeft weten we niet want je kan immers niet van buiten naar binnenkijken, maar anders bij deze alsnog ons respect en een diepe buiging.

Na de patat is het douchen en omkleden voor de bonte avond. En wat bijna niet te geloven is: tijdens de spellen maakt Huffelpuf een bijna onoverbrugbare achterstand niet alleen goed, ze verpletteren werkelijk alle tegenstanders. Mocht u in het casino ooit willen winnen, neem dan Imre en Thijs mee. Je kan per spel maximaal de helft van je puntenaantal inzetten en Imre en Thijs hebben bedacht dat er een manier is om te winnen en dat is zo grof mogelijk spelen. En dat betaalt zich dus meer dan dubbel uit. Ook bij deze spellen valt trouwens weer op hoe fanatiek er wordt gespeeld en hoe grappig de oudsten met de jongsten omgaan. We hebben het stokken-die-naar-beneden-vallen-vangspel bij ons en vooral de jongsten kunnen het echt niet hebben wanneer ze zo’n stok niet hebben. Matthijs, Jordy, Mick, Iris, Amaranth, Ishara, Esmeray, allemaal staan ze met een verbeten bekkie te wachten tot er een stok valt en wanneer ze die niet hebben roepen ze allemaal “he nee”. Luna pakt er de eerste keer trouwens twee en Syb en Berend zijn er echt heel goed in. Denk dat die twee thuis ook zo’n apparaat hebben staan. De winnende Huffelpuffers krijgen trouwens taart, dus het hele weekend zwoegen heeft hen in ieder geval iets lekkers opgeleverd.

Als afsluiting van het spelonderdeel worden er nog 8 scenes uit Harry Potter-films opgevoerd. Door groepjes van 7 kinderen die 7 minuten met hulp van Joshua de tijd hebben gehad om die scène in te studeren. En daar zitten werkelijke pareltjes tussen. U moet dat thuis op een verjaardag eens proberen: 7 minuten om een filmscene te bespreken en na te spelen. Met de Titanic-scène op de punt van het schip zal dat nog wel lukken, maar verder wordt het moeilijk denk ik. Wat opvalt: Tobias lijkt steeds meer op Quirijn, Pim kan dansen, Koen kan boemannen bezweren, Daniël is een prima bank voor dames, Thijs (eh, sorry ik bedoel Hagrid) is echt een hele enge man en Jill is de allervrolijkste trein die wij ooit hebben gezien.

Nu is het disco bezig. Ik hoor allemaal muziek die ik echt helemaal niet ken en voor mij van een soort Bassie en Adriaangehalte is. Teksten als “je bent de enige die ik heb”, “oyalele” en “waar wil je heen”, het is echt verschrikkelijk, maar onze kids vinden het prachtig en ze staan met z’n allen te dansen. En dan is het toch weer helemaal goed. Jebroer, Keizer of andere rappers waar ik sinds dit weekend het bestaan van weet heb ik trouwens nog niet gehoord, denk dat die dit paasweekend is afgekocht. Verder zit ons Kamphuis vast aan twee andere Kamphuizen die altijd vol zitten, dus daar moeten we altijd rekening mee houden. Maar dit jaar zijn ze sinds vanochtend allebei leeg! Dat betrekt dus dat we niet hoeven te stoppen en tot een of 5 door kunnen gaan. Ik ga dus ook maar los met Fanta en Nilson, welterusten en tot morgen.

Vindt u deze informatie onduidelijk? Wij geven graag een toelichting.

Geef het door aan de afzender wanneer deze e-mail niet voor u is en verwijder dit bericht.